JAK WYGLĄDA MOJA NAUKA? NIESPODZIEWANE SPOTKANIE + GROCHÓWKA Z WĘDZONKĄ

14:28 Unknown 3 Comments

Witajcie! Właśnie jestem w szpitalu, siedzę na materacu położonym na metalowych, białych prętach, czyli tzw. łóżku. Zasnąć na nim to wyczyn, uwierzcie. Podczas prób zapadnięcia w sen aby ten męczący dzień szpitalny się skończył, przewracam się ciągle to na jedną to na drugą stronę. Poduszka na owym łożu zawsze jest albo za płaska, albo zbyt odstająca. W takim razie albo mam wrażenie, że śpię na placku albo na kołku od drewna. Cały dzień byłam podłączona do kroplówek, dawno już tak nie miałam. Po raz drugi dopiero dodaję notkę będąc w szpitalu. Zawsze nie mam na to ochoty i mi się po prostu nie chce, i to też wynikało  z samopoczucia. Tym razem, zebrałam się w sobie i wziełam się za pisanie. Książka mi się zaraz skończy, nie będę miała co czytać! Zawsze wezmę za mały zapas. Jestem tutaj od poniedziałku, a we wtorek i środę miałam badania. Na jednym z nich Pani technik mi nawet puściła Bolka i Lolka, co za rozrywki. Cała tak ścierpłam, że po dotknięciu mojej ręki miałam wrażenie, że dotykam ręki trupa. Wczoraj miałam trochę ciężki dzień. Moje wyniki owszem, wyszły dobrze, wszystko czysto, nic się we mnie nie zalęgło. Czuję się bardzo dobrze, wyniki krwi mam prawie jak zdrowy człowiek! Zapomniałam już, jak to jest czuć się tak...niezmęczonym. Żywym. Bez wmawiania sobie, oszukiwania swojego mózgu, że czuje się dobrze. Tym razem, byłam z nim zupełnie szczera.  Pomyśleć, że zdrowe osoby w moim wieku wcale nie przejmują się tym, jakie mają wyniki, podczas gdy dla mnie to sensacja i, obecnie sens życia. Podczas gdy ja traktuję moje wyniki morfologii tak, jak olimpijczyk traktuje to, jak daleko skoczy w dal. To jest jak: "Patrz, pochwalę się! Mam ileśtamnieważnewsensiededużo leukocytów! Kozak ze mnie, nie?? No, wiem!" albo "Mam mega dobre płytki krwi wow, ale ze mnie Pudzian, jest moc, jest siły kloc"  Najbardziej cieszy mnie dosyć wysoka hemoglobina. Wciąż nie jest w normie, zdrowy człowiek pewnie narzekałby na zmęczenie, podczas gdy ja czuję się jakbym spotkała w Biedronce One Direction, potem podała masło z lodówki Jennifer Lawrence, a następnie skubała fistaszki z Edem Sheeranem na trzepaku. Co do kiepskiego dnia. Nie usłyszałam tego, co chciałam. Sądziłam, że ze względu tak dobrych wyników w leczeniu i takiego postępu, już w mi w końcu trochę odpuszczą, że przejdę na chemioterapię podtrzymującą czyli już taką chyba najlżejszą jaka jest. O, właśnie w tym momencie pisania notki zmieniłam położenie. Teraz leżę już na MOIM łóżku! Nie na metalowych prętach i twardym jak zamrożony kotlet materacu, tylko na mym łożu. Dokładnie na jego skraju, oparta o moje ulubione biało - szare poduszki w dresikach skubiąc fistaszki. Idealnie. Brakuje tylko Eda Sheerana. Dobrze, skoro już jesteś poinformowany o mojej lokalizacji, przejdę dalej do tematu. Nie przeszłam na chemię podtrzymującą. Możliwe, że już wcześniej wspominałam co to takiego, ale napomnę raz jeszcze. Chemia podtrzymująca to po prostu słaba chemia. Najczęściej przyjeżdża się na nią rzadziej, trwa krócej i WŁOSY PRZY NIEJ W KOŃCU ROSNĄ. Można powiedzieć, że jak na nią przechodzisz to zaczynasz PRAWIE normalne życie. Gdybym ją teraz już dostała, byłoby jakieś prawdopodobieństwo że na wakacje miałabym już króciutkie włosy. Niepotrzebnie się nastawiałam. Po prostu uznałam, że przeszłam już chyba wszystko co możliwe, i moja wyobraznia mi nic nowego nie podpowiada, co mogliby mi jeszcze "dowalić". Ale jednak. Nie dostanę ani słabszej chemii, ani mocniejszej, tylko po prostu inną. Nie dostałam jednoznacznej odpowiedzi czy włosy które teraz minimalnie mi urosły ( czyli po prostu meszek jak u niemowlaka, albo nawet mniej i brwi i rzęsy taaakie gęste!) mi wypadną, ani czy będą rosły. Zostałam przykuta do kroplówki na 3 dni bez przerwy, pielgrzymkami co godzinę do toalety, jak dziadziuś z chorą prostatą.
Gdy pytałam Was, moja mała wataho czytelników o czym chcecie mieć notkę, dostałam odpowiedz, że na temat moich lekcji i jak obecnie wyglądają. W takim razie zaczynam wam relacjonować, czym moje domowe nauczanie różni się od tradycyjnego:
  - nauczyciele nie przychodzą do mnie wcześniej niż o 9.00 rano, nigdy nie muszę się zrywać bardzo wcześnie
- mam dużo okienek w planie lekcji, często mam np. 2 godziny przerwy
- ilość zajęć danego dnia jest zawsze różna. Czasem mam 4 lekcje, czasem tylko jedną, bo tak mi wypada w planie lub inni nauczyciele z jakiegoś powodu nie mogli przyjść. Wiem, wiem co sobie właśnie pomyślałeś. "Wow! Ale mało! Też tak chcę" Ale lekcje indywidualne trwają inaczej, są inaczej traktowane i w inny sposób się je przeprowadza. Wiadomo, nie ma sytuacji kiedy nauczyciel patrzy w tablicę egzekucyjną zwaną dziennikiem i niby to niepozornie się uśmiecha, wybierając skazańca,  mrucząc pod nosem: "Do odpowiedzi przyjdzie..." Wydawałoby się, że jego nos się przekrzywił od nieskończonego wkładania go w książki i następnej sterty kartkówek desperacyjnie pokreślonych przez uczniów. Tak jest w szkole. Na lekcjach indywidualych nie.
- nauczyciele bardziej biorą pod uwagę moją pracę na lekcji, zawsze mnie pytają, często bez oceny.
- nie mam niezapowiedzianych kartkówek
- często nauczyciele dają mi sprawdziany do domu, po to by nie marnować lekcji, które i tak musimy nadrobić przez moje częste wyjazdy
- dwie lekcje indywidualne trwają 1 h 15 min, tak mam w przypadku np. matematyki. Najkrócej trwają 35 minut, a tak średnio 60 min.
- najczęściej mam przerabiane najważniejsze tematy, tak by wyrobić się z materiałem, inaczej pewnie bym siedziała w książkach do wakacji
- wszyscy nauczyciele mnie raczej lubią, bo w sumie nie mają się za co na mnie wściekać, bo raczej nie mam jak ściągać ani jak rozmawiać z innymi przecież, nie?
- mam tylko najważniejsze przedmioty, takie jak matematyka, fizyka, polski itd. Dziwnie byłoby mieć indywidualny w-f. Jakby to wyglądało? Samotne podawanie piłki?
To chyba wszystko, co mogę napisać na temat zajęć domowych. Dodam jeszcze, że dzięki temu więcej się uczę na lekcjach, i poprawiłam się z niektórych przedmiotów. Mam również mało pracy domowej.