Dzieciństwo

16:10 Unknown 7 Comments

Wczoraj, zostały we mnie wlane trzy butle.  Artesunat, i dwie porcje witaminy C, czyli słynnego Red Bulla w kroplówce. To wręcz magiczne, jakiego powera dodaje mi ta witamina. Przed podaniem czułam się zkwaszona, brzuch mnie bolał i nie miałam humoru. Wystarczyło parę magicznych kropel, a nagle zachciało mi się wszystkiego. No, może nie wynalazłam telefonu z niewyczerpywalną baterią, tylko przypomniało mi się że od 2 lat niczego nie narysowałam. I tak przez bitą godzinę rysowałam wróżkę z winxa. Moją ulubioną, ukochaną Bloom. Całe 1-3 w podstawówce bawiłam się z koleżankami we wróżki. To było... magiczne. Jak każda chwila dzieciństwa. Uwielbiałam sobie wyobrażać, że rzucam zaklęcia, pokonuję czarodziejskie przeszkody i walczę ze złym czarnoksiężnikiem. Nawet chłopcy się z nami bawili. Ganialiśmy się po boisku, tocząc czarodziejską wojnę dobra ze złem. Brałam owe rytuały bardzo poważnie, tylko ja miałam prawo być Bloom. Posiadałam nawet dwie lalki z Winxa, Stelle i Bloom. Poodpadały im ręcę... Teraz kurzą się w pudle na szafie. Zapomniane, a kiedyś ukochane zabawki. To niesamowite jakie wspaniałe rzeczy potrafiła niegdyś zdziałać wyobraźnia. Nie raz tylko to wystarczyło. Pare kijków, zwykłe krzaki. I już się przednie bawiłam. Nie ważne z kim. Ze starszym dzieckiem, z chłopakiem, małym dzieckiem. Potrafiłam podejść do k a ż d e g o , całkowicie beztrosko. Teraz może i nie jestem nieśmiała, ale zawsze myślę o tym czy nie gadam głupot, albo czy ta osoba mnie w ogóle słucha. Czy myśli o tym jak wyglądam? Czy ocenia? Moje młodsze lata wspominam bardziej z działki, nie z podwórka jak większość osób. Dzieciństwo to piękny okres, życie w niewiedzy i bez problemów. Wtedy zawsze znalazło się coś do roboty. W tej chwili nawet nie zawsze jest o czym rozmawiać ze znajomymi... Narysowałam swoją ukochaną wróżkę z dzieciństwa, udało mi się naszkicować dobrze jej nogi pierwszy raz w życiu! N i g d y mi się to nie udało. Tyle lat trzeba było czekać na ten jakże kolosalny postęp. Jezusku, co za melancholijny wstęp! Trochę jakbym zaczynała swoją nudna autobiografię, z serii: kiedy byłam dzieckiem... Uznałam po prostu,  że każdy z nas tęskni za tymi latami, chociaż w tym okresie każdy już chciał być nastolatkiem. Wydawało mi się,  że gdy będę miała 'naście', będę co chwilę z innym chłopakiem, z zabójczo piękną urodą i popularnością. Każdy wie, jakie są realia. A moje, to w ogóle odbiegają od normalności, jak na razie. Tymczasowo nie prowadzę życia typowej nastolatki, przynajmniej nie w 100%.