W środę jadę do Hannoveru, znowu. Jeju, chciałabym tam zamieszkać. Jest jeden problem. N I E M I E C K I. Tego nie da się niestety przeskoczyć. Chociaż znam historię, że jedna kobieta mieszka od paru ładnych lat w Niemczech, i nie potrafi powiedzieć praktycznie ani słowa. Nie wyobrażam sobie tego. To taka izolacja od ludzi, trzeba się jakoś komunikować! Ma polskich sąsiadów, ale jak ona sobie radzi na co dzień? Nie wiem. Tymbardziej że to starsza kobieta, więc nie ma pewności, że zna angielski. Co do języków, jest jeden z wielu minusów Władka. Straciłam dodatkowe lekcje angielskiego. Ubolewam nad tym, przez to pozapominałam czasy. To była jedna z niewielu rzeczy które nawet umiałam, a to tracę. 

Mam za dużo czasu. Gdy mam go za wiele, dostaje na głowę. Czuję że marnuje mój wolny czas, a mogłabym wtedy zrobić coś pożytecznego! Też tak czasem macie? Znów wybrałam się na zajęcia teatralne. Tym razem pojawiły się inne osoby. M.in dziewczyna która mnie przeraziła. I gra całkiem nieźle, zawstydza mnie. Pani dała nam za zadanie zagrać agresywnego punka. Ja, kompletnie się nie nadaje do takiej roli, jestem ostatnią osobą którą można nazwać groźną. Nie byłabym w stanie nikogo uderzyć. Pani stwierdziła że jest bardzo ciekawa jak to zagram, i nazwała mnie 'subtelną'. Do teraz myślę nad tym czy to uznać za komplement, czy raczej nie. Wracając do tej dziewczyny, siedziałam z przyjaciółką na krzesłach, a ona do nas podeszła i zaczęła na nas krzyczeć i przeklinać ( to wszystko gra aktorska, tak tylko uspokajam). W pewnym momencie wzięła za ramiona moją przyjaciółkę, i po chwili przycisnęła do ściany. Żeby tego było mało, to jeszcze złapała ją za szczęke. Przeraża mnie. Przyznała, że ma trochę problem z panowaniem nad agresją. Musieliśmy zagrać jeszcze m.in narkomankę i wariata. Na każdych zajęciach się denerwuję. Musisz wyjść na środek, wszyscy na Ciebie patrzą, a mnie aż cały brzuch boli z nerwów. To nauka poznawania siebie i uwalniania emocji.  Nie potrafię powiedzieć czy lubię w nich uczestniczyć. Na razie traktuje to jako nowe doświadczenie, i sprawdzenie własnych możliwości. Znowu nikt nie zauważył że jestem chora! Ha! Oznajmiłam że znowu wyjeżdżam, i że mnie nie będzie. Jeden z uczestników zajęć, zapytał dlaczego tak ciągle wyjeżdżam. Ja na to:
'A myślisz, dlaczego noszę tą chustkę?' Wytłumaczyłam na co choruje, i jak długo. Teraz tylko obawiam się że zaczną mnie inaczej traktować... Ale to tylko biadolenie, nawet gdyby to mnie to nie obchodzi. Lecz cieszę się z jednego: NIE ZAUWAŻYLI!!! Czyli nie rzucam się jakoś bardzo w oczy. 100% tajniactwa.